Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podaje iż depresja jest wiodącą przyczyną niesprawności i niezdolności do pracy na świecie i najczęściej spotykanym zaburzeniem psychicznym. Choruje na nią kilkanaście procent populacji osób dorosłych. Choroba ta dwa razy częściej dotyka kobiet. Co dziesiąty pacjent, który zgłasza się do lekarza z powodu innych dolegliwości ma pełnoobjawową depresję. Tyle samo osób cierpi z powodu pojedynczych objawów depresyjnych.

Ponad połowa przypadków depresji zostaje nierozpoznana. Osoby z rozpoznaną depresją jedynie w połowie przypadków otrzymują adekwatne leczenie. Ważną dla każdego (nie tylko dla lekarza) sprawą jest znajomość natury i objawów depresji oraz podstaw jej diagnostyki i leczenia. Depresja jest chorobą, którą można i należy leczyć. Objawy mogą mieć charakter zarówno nawracający, jak i przewlekły. Obecnie dostępne są coraz lepsze metody terapii, które z jednej strony zapewniają większą skuteczność, a z drugiej – są coraz mniej obciążające dla pacjentów.

Objawy które, mogą zaniepokoić to:

1. Postępująca utrata radości życia i odczuwania przyjemności , poczucie pustki, zmienny nastrój, trudność w kontrolowaniu nastroju oraz smutek, płacz, który coraz trudniej kontrolować, a czasami niemożność panowania nad własnymi emocjami, impulsywność niezgodna z dotychczasowym zachowaniem.
2. Ograniczenie aktywności życiowej, stopniowa utrata dotychczasowych zainteresowań, trudności w podejmowaniu różnych czynności i działań, aż do skrajnego zaniechania tych czynności (abulia) – na przykład niemożność wstania z łóżka, wykonania najprostszych czynności higienicznych, jak ubranie się, umycie, uczesanie. Utrata energii życiowej i zmniejszenie wrażliwości na bodźce emocjonalne (apatia). Przewlekłe zmęczenie z ograniczeniem codziennej aktywności. Czasami pobudzenie psychoruchowe z poczuciem zwiększonego napięcia wewnętrznego, niepokoju oraz niemożnością znalezienia sobie miejsca.
3. Myślenie depresyjne: pesymistyczna ocena własnej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, utrata poczucia własnej wartości. Zaniżona samoocena, poczucie bycia bezwartościowym, niepotrzebnym. Czasami urojenia depresyjne (fałszywe sądy, w których prawdziwość pacjent wierzy, pomimo daremnych prób skonfrontowania go z rzeczywistością) dotyczące poczucia winy, bycia grzesznym, karanym, skazanym, czy też dotyczące biedy, ubóstwa, braku jakichkolwiek perspektyw na przyszłość dla siebie i rodziny. Obecność urojeniowych myśli jest bezwzględnym wskazaniem do konsultacji u psychiatry.
4. Lęk nie jest typowym objawem depresji, ale bardzo często jej towarzyszy. Pacjentowi, choć ma poczucie stale utrzymującego się lęku, trudno określić, czego konkretnego się boi (lęk nieokreślony).
5. Narastające poczucie utraty sensu życia, poczucie beznadziejności, myśli rezygnacyjne, myśli o śmierci. Może to być pragnienie śmierci („chciałbym usnąć i się nie obudzić”, „proszę o śmierć”, „chciałbym ulec wypadkowi”), aż do myśli o samobójstwie. W skrajnych przypadkach pacjent zaczyna myśleć, w jaki konkretny sposób popełni samobójstwo (tendencje samobójcze). Może być ono szczegółowo zaplanowane, może być impulsywne – nieplanowane i nagłe. Myśli rezygnacyjne, o śmierci, o samobójstwie również są bezwzględnym wskazaniem do konsultacji psychiatrycznej. W przebiegu depresji często występują trównież inne, mniej typowe dolegliwości: Zaburzenie koncentracji uwagi, poczucie pogorszenia pamięci i funkcji poznawczych; zaburzenia snu ; często występuje zmniejszenie lub utrata apetytu, spadek libido; u kobiet mogą wystąpić zaburzenia cyklu płciowego i zaburzenia miesiączkowania.